Praktykuję to, co nazywam poetyckim minimalizmem — zarówno w pracy, jak i w życiu. Myślę o projektowaniu wnętrz jak o komponowaniu haiku — gdzie pauzy są równie ważne jak obecność, cisza wizualna pozwala dostrzec subtelność, a każdy element ma znaczenie.

W tym podejściu minimalizm przestaje być jedynie estetycznym wyborem – staje się zaproszeniem do bardziej uważnego życia i konsekwentnego wybierania ponadczasowej jakości. To eliminacja nadmiaru, by wydobyć to, co naprawdę istotne — wrażliwość na piękno ukryte w detalu, w grze światła, czy w doświadczeniu materiału.

Inspirują mnie projekty, w których przemyślane rozwiązania funkcjonalne spotykają się z dbałością o detal, a minimalistyczna forma zyskuje ciepło, subtelną elegancję i szczerość naturalnych materiałów — tworząc miejsca, które koją zmysły oraz przynoszą wewnętrzny spokój. Moim celem są wnętrza starannie dopracowane i bogate w narrację — zakorzenione w naturze oraz indywidualnych potrzebach tych, którzy je zamieszkują. 

Najgłębiej rezonuję z klientami, którzy tęsknią za domem będącym czymś więcej niż funkcjonalną przestrzenią — szukają miejsca, które jednocześnie otula i inspiruje. Przestrzeni, która staje się bezpiecznym schronieniem, a zarazem wydobywa piękno z prostych chwil; oferuje komfortowe ramy do życia i zaprasza do poetyckiej codzienności — przeżywanej świadomie, z czułością i zachwytem. Tam, gdzie estetyka staje się częścią doświadczenia.